دکتر محمد قهری
عفونت‌های حاصله در اثر قارچ‌های موکوراسه
به‌طور کلی اعضای موکورال‌ها فرم‌های شدیدتر زایگومایکوزیس را ایجاد می‌کنند، درحالی‌که اعضایی که به راسته‌ی انتموفتورال‌ها تعلق دارند بیماری مزمن‌تر مخاط بینی و بافت‌های زیرجلدی را موجب می‌شوند. عفونت‌های زایگومیستی در بیماران دارای ایمنی شایسته بندرت دیده می‌شوند. در این گروه از بیماران معمولا بدنبال تلقیح تروماتیک عناصر قارچی از طریق پوست، ضایعات جلدی دیده می‌شوند و لزیون‌ها در اطراف محل اولیه‌ی تلقیح غالباً به‌صورت لوکالیزه باقی می‌مانند و نسبت به دبریدمان موضعی و درمان ضدقارچی به‌خوبی پاسخ می‌دهند، اما زایگومایکوزیس در فرد ناتوان حادترین عفونت قارچی شناخته شده است. بیماری به‌صورت تیپیک ناحیه‌ی رینوفاسیوکرانیال یا ریه‌ها و یا مجاری گوارشی و یا پوست و یا به‌صورت کمتر شایع سایر سیستم‌ها را درگیر می‌کند. اغلب با دیابت اسیدوتیک، گرسنگی (starvation)، سوختگی‌های شدید و یا سوءمصرف داروهای داخل رگی و بیماری‌های دیگری مثل لوسمی و لنفوم، درمان‌های ایمیونوسوپرسیو و یا استفاده از سیتوتوکسین‌ها و کورتیکوستروئیدها یا درمان با دسفروکسامین و سایر تروماهای مهم مرتبط است. عفونت‌های رو به افزایش در بیماران HIV نیز گزارش می‌شود. بسته به محل عفونت و وضعیت ایمنی میزبان و درجه‌ی آسیب بافتی (pathology)، علائم معمولاً به‌سرعت گسترش می‌یابند. قارچ عامل عفونت بدواً رایزوپوس اوریزا است که تمایل برای تهاجم به عروق سیستم سرخرگی دارد و موجب آمبولیزاسیون و متعاقب آن نکروز بافت‌های اطراف می‌شود. اگر هدف مدیریت و درمان موفقیت‌آمیز باشد تشخیص سریع بی‌نهایت اهمیت دارد.
عفونت‌های حاصله در اثر قارچ‌های موکوراسه
به‌طور کلی اعضای موکورال‌ها فرم‌های شدیدتر زایگومایکوزیس را ایجاد می‌کنند، درحالی‌که اعضایی که به راسته‌ی انتموفتورال‌ها تعلق دارند بیماری مزمن‌تر مخاط بینی و بافت‌های زیرجلدی را موجب می‌شوند. عفونت‌های زایگومیستی در بیماران دارای ایمنی شایسته بندرت دیده می‌شوند. در این گروه از بیماران معمولا بدنبال تلقیح تروماتیک عناصر قارچی از طریق پوست، ضایعات جلدی دیده می‌شوند و لزیون‌ها در اطراف محل اولیه‌ی تلقیح غالباً به‌صورت لوکالیزه باقی می‌مانند و نسبت به دبریدمان موضعی و درمان ضدقارچی به‌خوبی پاسخ می‌دهند، اما زایگومایکوزیس در فرد ناتوان حادترین عفونت قارچی شناخته شده است. بیماری به‌صورت تیپیک ناحیه‌ی رینوفاسیوکرانیال یا ریه‌ها و یا مجاری گوارشی و یا پوست و یا به‌صورت کمتر شایع سایر سیستم‌ها را درگیر می‌کند. اغلب با دیابت اسیدوتیک، گرسنگی (starvation)، سوختگی‌های شدید و یا سوءمصرف داروهای داخل رگی و بیماری‌های دیگری مثل لوسمی و لنفوم، درمان‌های ایمیونوسوپرسیو و یا استفاده از سیتوتوکسین‌ها و کورتیکوستروئیدها یا درمان با دسفروکسامین و سایر تروماهای مهم مرتبط است. عفونت‌های رو به افزایش در بیماران HIV نیز گزارش می‌شود. بسته به محل عفونت و وضعیت ایمنی میزبان و درجه‌ی آسیب بافتی (pathology)، علائم معمولاً به‌سرعت گسترش می‌یابند. قارچ عامل عفونت بدواً رایزوپوس اوریزا است که تمایل برای تهاجم به عروق سیستم سرخرگی دارد و موجب آمبولیزاسیون و متعاقب آن نکروز بافت‌های اطراف می‌شود. اگر هدف مدیریت و درمان موفقیت‌آمیز باشد تشخیص سریع بی‌نهایت اهمیت دارد.
