محبت

خدا محبت است و هر که با محبت زندگی می کند، با خدا زندگی می کند و خدا در وجود اوست.

“انجیل یوحنا  آیه ۱۶-۴”

محبت، بزرگترین عطا

اگر عطای سخن گفتن به زبانهای مردم و فرشتگان را داشته باشم، زبانهائی که هیچگاه نیاموخته ام، اما در وجود خود نسبت به انسانها محبت نداشته باشم، همچون طبلی توخالی و سنجی پر سر و صدا خواهم بود. اگر عطای نبوت داشته باشم، و از رویدادهای آینده آگاه باشم و همه چیز را در باره هر چیز و هرکس بدانم، اما انسانها را دوست نداشته باشم، چه فایده ای به ایشان خواهم رساند؟ یا اگر چنان ایمانی داشته باشم که به فرمان من کوه ها جابجا گردند، اما انسانها را دوست نداشته باشم، باز هیچ ارزشی نخواهم داشت. اگر تمام اموال خود را به فقرا ببخشم و بخاطر اعلام پیغام انجیل، زنده زنده در میان شعله های اتش سوزانده شوم، اما نسبت به انسانها محبتی نداشته باشم، تمام فداکاریهایم بیهوده خواهد بود.

کسی که محبت دارد، صبور است و مهربان، حسود نیست و به کسی رشک نمی برد، مغرور نیست و هیچگاه خودستائی نمی کند، به دیگران بدی نمی کند، خودخواه نیست و باعث رنجش ِ کسی نمی شود. کسی که محبت دارد، پرتوقع نیست و از دیگران انتظارِ بیجا ندارد، عصبی و زودرنج نیست و کینه به دل نمی گیرد، هرگز از بی انصافی و بی عدالتی خوشحال نمی شود، بلکه از پیروز شدن ِ راستی شاد می گردد. اگر کسی را دوست بدارید، به هر قیمتی که باشد، به او وفادار می مانید، همیشه سخنان او را باور می کنید، سعادت او را می خواهید و از او دفاع می کنید.

همه عطایائی که خدا به ما می بخشد، روزی به انتها خواهد رسید. نبوتها، سخن گفتن به زبانها و دانستن علم و اسرار، روزی پایان خواهد پذیرفت. اما محبت تا ابد باقی خواهد ماند و از میان نخواهد رفت. در حال حاضر با وجود تمام این عطایا، علم و نبوتهای ما جزئی و نارساست. اما زمانی که از هر جهت کامل شدیم، دیگر نیازی به این عطایا نخواهد بود و همه از بین خواهند رفت.

پس سه چیز همیشه باقی خواهد ماند: ایمان، امید و محبت، اما از همه اینها بزرگتر، محبت است.

نامه اول پولس به مسیحیان قرنتس – فصل سیزدهم